Rozdział 5

Dawno nie było dedykacji! I'm sorry ;(

A więc dedyk dlaaaa:

Bells Cullen-Swan

Zuzki

Beaty

Asi

W ponurym nastroju dowlekłam się za Carmen, Agnes, Eleazarem i Lucasem w przeciwną stronę, do zamku Volturich. Robiło się coraz jaśniej, za jakieś pół godziny zza horyzontu miało wyłonić się słońce. Był więc najwyższy czas, by wracać.

Było mi strasznie źle, że nie wrócę już nigdy z Jacobem do domu. Że nie ułożę sobie życia, nie będę miała dzieci (nigdy o nich nie marzyłam, ale przecież taka jest kolej rzeczy...), nie dożyję starości i nie umrę w spokoju. Taa, kiedyś to wszystko było mi obojętne, bo wtedy jeszcze wierzyłam w miłość Pewnej Osoby. Ależ byłam głupia i naiwna! Jak mogłam myśleć, że kocha mnie ktoś taki, jak On?! Mężczyzna nieziemsko przystojny, intrygujący, błyskotliwy, inteligentny, wykształcony, honorowy, miły, z nienagannymi manierami, wszechstronnie uzdolniony, czytający w myślach wszystkim prócz mnie... I na dodatek ten mężczyzna był wampirem powstrzymującym się, by mnie nie zabić, a jednocześnie chętnie ratującym mnie z opresji…

Ale w końcu mu się to wszystko znudziło.

Kiedyś myślałam, że mówi prawdę, że czuje do mnie to samo, co ja. Myślałam, że jeśli mnie przemieni w wampira będziemy żyć wiecznie w szczęściu i miłości... A On nie chciał. I już wiem dlaczego. Po prostu mnie... nie kochał.

Zamrugałam gwałtownie czując specyficzne pieczenie nosa zwiastujące łzy.

Idiotka. Głupia, stuknięta, bezbronna dziewczynka... A przepraszam, już nie bezbronna, bo jest WAMPIREM! Nieśmiertelną istotą, skazaną na wieczne opłakiwanie straty jedynej miłości… Czemu los jest ZAWSZE przeciwko mnie?!

Prychnęłam ze złością i pokręciłam gniewnie głową. Poczułam na sobie spojrzenie Lucasa, najwyraźniej zaintrygowanego moim zachowaniem. Agnes i Eleazar nie zwracali na mnie uwagi, pewnie zgorszeni moją przyjaźnią z wilkołakiem. Carmen zaś co chwilę zerkała na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, jakby była czymś zmartwiona.

Westchnęłam i znowu zatopiłam się w myślach.

Miałam nadzieję, że Jacobowi nic się nie stanie. Byle tylko udało mu się bezpiecznie dotrzeć do domu!

I pomyśleć, że to wszystko przeze mnie… I przez mojego gigantycznego pecha. Mogłabym się spodziewać, iż coś pójdzie nie tak. No bo cóż w moim życiu się udało?

Podsumujmy więc ciąg niepowodzeń panny Swan: moi rodzice się rozwiedli, potem gdy mama zakochała się, obawiała się, że za dużo czasu poświęca Philowi, więc postanowiłam pojechać do ojca, do znienawidzonej przeze mnie dziury, do Forks. Tam oczywiście wszyscy mnie znali i cały czas doprowadzali mnie niemalże do białej gorączki tym ,,Isabella Swan, prawda? Córka komendanta?''. Na dodatek pierwszego dnia w szkole niemal nie rzucił się na mnie głodny wampir, w którym się zakochałam na zabój. Potem, gdy wreszcie, po raz pierwszy w życiu byłam szczęśliwa, okazało się, że chce na mnie zapolować niejaki James, przez którego niemal witałam się ze Śmiercią. Następnie brat mojego... byłego chciał mnie sobie zjeść na moim przyjęciu urodzinowym i... I wtedy stało się najgorsze... ON mnie rzucił.  Gdy się jako tako pozbierałam (podkreślając ,,jako tako''), okazało się, że dziewczyna Jamesa i jego kumpel Laurent chcą się zemścić i mnie zabić. Atak Laurenta przeżyłam dzięki wilkołakom, a z jednym z nich się wcześniej zaprzyjaźniłam. Tak więc, nadal prześladowały mnie nadprzyrodzone istoty…. Potem oszalałam i postanowiłam robić niebezpiecznie rzeczy, wbrew Jego prośbie. Dlaczego? Bo wtedy wspominało mi się Go najlepiej, a wspomnienia to wszystko co mi pozostało. No i ta pieprzona wycieczka, na którą pojechałam wraz z najlepszym przyjacielem... I gdzie tu jakieś NORMALNE wydarzenia? Jedyne szczęście jakie mi się przydarzyło to On, jego rodzina i Jacob.

A teraz wszystkich ich straciłam... Przez mojego własnego, cholernego pecha. Pozostała mi nadzieja, że teraz, jak już jestem wampirem, mój magnez przyciągający wszystkie kłopoty wokół przestanie działać. Oby...

- Bello? - Zagadnął nagle Eleazar.

- Tak? - Zapytałam zmęczonym głosem.

- Nie rozpowiadaj wszystkim na około, że masz kumpla wilkołaka. W ogóle nawet nie wspominaj o tej rasie.

- Czemu?

Spojrzał na mnie dziwnie.

- Bo wampiry NIENAWIDZĄ wilkołaków, a szczególnie Kajusz Volturii.

Przeszedł mnie zimny dreszcz.

- Ach... To jeden z trójcy?

- Dokładnie. To ten z białymi włosami. Więc co, przyrzekasz?

- Tak. - A cóż innego mam powiedzieć?

Odetchnął z ulgą.

- A tak na marginesie, to wspominał ci ktoś, że jesteś strasznie nieprzewidywalna? - Szatyn uśmiechnął się szeroko i pokręcił głową z udawaną dezaprobatą.

Spochmurniałam.

- Taak, już to gdzieś słyszałam - odparłam cicho. Chyba nie muszę mówić, kto tak kiedyś powiedział?

Uśmiech Eleazara przygasł - najwyraźniej nie rozumiał, czemu tak dziwnie zareagowałam na jego żart. Westchnął i już więcej się nie odzywał. Carmen ukradkiem patrzyła na mnie z troską, Agnes z niepewnością, natomiast Lucas wydawał się być równocześnie zaskoczony, jak i dziwnie zaintrygowany moimi reakcjami.

Wkrótce doszliśmy do zamku. Z zewnątrz wyglądał nawet niepozornie, chociaż teraz, jak wiedziałam kto tam zamieszkuje, na widok budowli dostawałam dreszczy.

Ku mojemu zdumieniu przy recepcji czekał na nas Aro, oraz parę wampirów - Felix, niezwykle podobny do Jane, schludnie ubrany chłopiec, wysoki mężczyzna w średnim wieku, dumnie wyprostowana brunetka z loczkami i dużymi oczami, oraz niepozorna, wyglądająca nieco bojaźliwie kobieta, która niemal dotykała Ara. Patrzyła na nas z niepokojem i podejrzliwością.

- Witajcie! - przemówił Aro z przyjaznym uśmiechem. - Polowanie, jak mniemam, udane.

- Tak, panie - odpowiedział Lucas, opuszczając z szacunkiem głowę.

- To świetnie. Jak się miewasz, Bello?

- Dobrze - mój głos brzmiał nawet dość pogodnie.

- Cieszę się. Kazałem przygotować dla ciebie pokój, moja droga.

- Hmm, bardzo dziękuję - wymamrotałam zaskoczona.

- Cheleso, Eleazarze, pokażcie proszę Belli drogę do jej pokoju.

Spokojna brunetka z loczkami uśmiechnęła się do mnie leciutko, lecz jej oczy były nieprzeniknione.

- Jak sobie życzysz, panie - ukłoniła się lekko przed wiekowym wampirem, po czym ponownie przeniosła wzrok na mnie. - Chodź za mną, Bello. – rzekł, po czym odwróciła się i ruszyła w stronę wind.

- Do zobaczenia - uśmiechnęłam się do moich znajomych, po czym poszłam za Chelesą. Eleazar podążał za mną. Kiedy cała nasza trójka znalazła się w windzie, Chelesa nacisnęła jakiś guzik i utkwiła wzrok w szatynie.

- Lucas i Agnes też posilali się zwierzętami? - zapytała z zaciekawieniem, gdy winda ruszyła w górę.

- Lucas tak, Agnes nie - odparł krótko Eleazar.

W jej dużych oczach błysnęło zaskoczenie. Zmarszczyła brwi.

- Fiu, fiu. Tego się nie spodziewałam. Nie po Lucasie.

- Szczerze mówiąc, ja również jestem zaskoczony - przyznał. - Nigdy nie przejawiał nawet cienia zainteresowania naszą dietą.

Coś pyknęło i drzwi windy się otworzyły. Poszliśmy dalej.

- Kiedyś sam byś się z tego śmiał.

- Wcale nie. Od kiedy o tym usłyszałem, od razu wiedziałem, że powinienem spróbować.

- Niech ci będzie - skapitulowała. - Ale myślę, że przekonała cię do tego Carmen. Może Lucas... - przerwała i spojrzała na mnie znacząco.

Uniosłam brew. Chodziło jej o to, że z mojego powodu Lucas z nami poszedł na wegetariańskie polowanie? Bez sensu.

- Nie rozumiem, o co wam chodzi - poskarżyłam się, patrząc to na Chelesę, to na Eleazara.

- Chelesie chodzi o to, że najwyraźniej spodobałaś się Lucasowi - wyjaśnił Eleazar. - Cóż, nie zdziwiłbym się, jakby zaczął się koło ciebie kręcić…

Uniosłam brwi ze zdziwienia. Lucas się mną zainteresował? Nie spodziewałam się tego!

Chelesa uśmiechnęła się krzywo.

- Amanda nie będzie tym zachwycona.

- Może ją jakoś udobruchasz. Jesteś w tym dobra.

- Oczywiście, że jestem – parsknęła. W tej samej chwili przystanęła i wskazała na pobliskie drzwi z numerem 19 - To tutaj – poinformowała mnie - Jakbyś jeszcze czegoś potrzebowała, to jestem w pokoju numer 13. – powiedziała, po czym spojrzała na mnie z mieszanką smutku, niepokoju i jakby niepewności i odeszła.

Wpatrywałam się z niezdecydowaniem w drzwi mojego pokoju.

- Ja i Carmen mieszkamy pod 17-ką – odezwał się Eleazar.

- A kto ma pokój obok mnie?

- 18-kę zajmuje Steve, ten starszy facet który czekał na nas z Arem i resztą, a 20-kę Lucas. Hm, jestem pewien, że Carmen cię odwiedzi za parę godzin. - Uśmiechnął się lekko. - Dobra, musze już iść. Aha, Heidi znalazła twój bagaż w autokarze, jest już w środku. No to do zobaczenia. - Pomachał mi na pożegnanie i ruszył w kierunku, z którego przyszliśmy.

- Cześć! - krzyknęłam za nim i nacisnęłam klamkę. Niepewnie weszłam do środka, zamykając za sobą drzwi.

Pokój był boski! Wszystko było utrzymane w pięknych odcieniach złota i brązu. Ściany były pomalowane na przyjemny, jasnożółty kolor, zasłony na 2-óch małych oknach miały kolor szczerego złota, tak samo piękna sofa. Meble były misternie rzeźbione w drewnie, na mój gust dębowym. Łazienkę natomiast urządzono nowocześnie. Ku mojemu zdumieniu było też dużo nowoczesnych sprzętów, np. telewizor 3D, czy wieża stereo.

Na podłodze koło sofy leżała moja torba. Dopadłam do niej szybko, szczęśliwa, że wreszcie mam coś swojego. Moje ubranie i skóra były mocno przybrudzone po polowaniu, więc umyłam się i przebrałam. Następnie z ulgą położyłam się na sofie i przymknęłam oczy. Ech, to takie głupie, że już nigdy nie będę mogła zasnąć, pomyślałam ze smutkiem.

Po dłuższym czasie zaskoczyło mnie cichutkie, lecz niecierpliwe pukanie do drzwi.

- Proszę - rzuciłam, nie ruszając się z miejsca.

Do pomieszczenia wparował przystojny blondyn z szerokim, uroczym uśmiechem. Jego oczy nie były czerwone, ale dziwnie pomarańczowawe.

- Siemanko! - Jego głos był przepełniony entuzjazmem. Wampir zamknął za sobą drzwi i usiadł na sofie koło moich nóg. - Jak tam?

Uśmiechnęłam się kpiarsko.

- Co dokładnie?

- No... Czy ci się tu podoba? – machną ręką, wskazując nieokreśloną przestrzeń.

Mój uśmiech nieco zbladł. Długo milczałam.

- Niby tak, ale...

- Ale co?

- Nie mam pojęcia co mam zrobić dalej. Wiesz, ze swoim życiem... - podniosłam się i usiadłam po turecku wlepiając wzrok w swoje skarpetki.

- Hmm. To dobre pytanie. Z pewnością nurtowało, nurtuje i będzie nurtować ono każdą istotę na tym globie - przekrzywił głowę i zadumał sie. - Cóż, Bello, czasem stoisz na rozstaju dróg i za Chiny nie masz pojęcia, gdzie się udać. Ale w końcu usłyszysz podszept swojego serca i intuicji, a wtedy idź tam, gdzie wydaje ci się słuszne. - Zamilkł na chwilę. - Po prostu czekaj na jakieś wydarzenie, na jakąś decyzję i wtedy rób to, co uważasz za stosowne. Ale uważaj - niekiedy los cię oszukuje. I właśnie wtedy znajdują cię kłopoty.

Zastanowiłam się głębiej nad tym, co powiedział.

- Masz rację. Pięknie to ująłeś- wysłałam do niego delikatny uśmiech, po czym westchnęłam ze smutkiem.

Ponad rok temu los oszukał mnie najbardziej podstępnie, jak tylko było można. No dodatek serce zmyliło mnie jeszcze bardziej...

- Co się dzieje? Czemu jesteś smutna? - zaniepokoił się Lucas.

Natychmiast się ogarnęłam. Tak, miałam już spore doświadczenie w maskowaniu uczuć, najczęściej obojętnością.

- Nic, nic. Od dawna tu jesteś? W Volterze? I w ogóle, to jak się stało, że jesteś wampirem? I co robiłeś wcześniej? – zasypałam go dla niepoznaki gradem pytań.

Roześmiał się.

- Spokojnie, po kolei... Jeśli chcesz, opowiem ci wszystko od początku.

***

Witam was w pierwszą sobotę roku 2013! Ech, trzeba ustalić powoli nową datę końca świata ;D

Przepraszam, że tak mało, ale nie mam dziś weny ani humoru, by opisywać życie Lucasa. No i strasznie się rozpisałam na tym pierwszym, najstarszym blogu. Najbardziej go lubię ;D Ten też, ale ociupinkę mniej :)

No to do NN!

Wasza

Paulineee